ของทรวงอกป้ายหนึ่งเขียนว่า “นี่คือร่างกายของฉัน” และนั่นอาจเป็นวลีที่กำหนดการประชุมสัมมนาด้วย คำถาม (และคำประกาศ) เกี่ยวกับเอกราชทางร่างกาย—เสรีภาพจากผู้ชาย ผู้ชายโดยทั่วไป และร่องรอยการยกเว้นของสตรีนิยมในรูปแบบที่ล้าสมัย—แพร่หลายไปทั่วเหตุการณ์ มันเป็นการพูดคุย ร้านเสริมสวย และการแสดงเต็มวัน แต่มันก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งของ “100 ปี | 100 Women” ซึ่งจะดำเนินต่อไปในเดือน
พฤษภาคมด้วยการนำเสนอผลงานศิลปะ
ที่ได้รับมอบหมายจากศิลปินที่ระบุตัวตนผู้หญิงและไม่ใช่ไบนารี ซึ่งผลงานที่โดดเด่นเพียงไม่กี่ชิ้นได้รับการประกาศในวันนี้ (โดยรวมแล้ว ความคิดริเริ่มนี้จ้างศิลปิน 100 คน สถาบันวัฒนธรรมสิบแห่งในนิวยอร์ก รวมถึงPark Avenue ArmoryและพันธมิตรหลักNational Black Theatreพิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรโพลิแทน โรงละครอพอลโลในฮาร์เล็ม และมหาวิทยาลัยนิวยอร์ก ถูกเกณฑ์ไปคัดเลือก)ในระหว่างการ
ประกาศครั้งใหญ่ Avery Hoffman ผู้อำนวยการโครงการ
ของ Armoury อธิบายว่างานนี้จัดขึ้นเพื่อไตร่ตรองถึง “ความสำเร็จและความล้มเหลวของขบวนการสตรีนิยมในช่วง 100 ปีที่ผ่านมา” ฝูงชนคำรามกลับมา: “ อืม -อืม!”ฟินลีย์ ซึ่งอยู่ที่นั่นกำลังพูดคุยกับตัวแทนของหุ้นส่วนการประชุมอีกกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเป็นกลุ่มโรงละครทดลอง La MaMa ได้รับการเสนอชื่อให้เป็นหนึ่งในศิลปินที่ได้รับเลือกจาก Armoury กลุ่มสหสาขาวิชาชีพครอบคลุมการเต้นรำ ทัศนศิลป์
วรรณกรรม ดนตรี และการถ่ายภาพ และรวมถึง ศิลปิน
ที่อาศัยอยู่ใน The Armory นำเสนอห้องชุดของเธอRecognitionซึ่งใช้ฟุตเทจที่พบจากเอกสารสำคัญของครอบครัวโปรตุเกสและแองโกลา ซาวด์สเคปต้นฉบับ และข้อความโดย Amílcar Cabral นักปฏิวัติ ที่ห้องโถง National Sawdust นำเสนอโปรเจ็กต์ Forward Music ซึ่งนำเสนอผลงานที่ได้รับมอบหมายจากนักแต่งเพลงหญิง รวมถึง Angélica Negr ó n และ Shelley Washington การประพันธ์เชลโลของ
Paola Prestini ถูกซ้อนทับด้วยเสียงที่บิดเบี้ยว
จากการสัมภาษณ์ระหว่าง Susan Sontag กับนักข่าวชายที่ขัดจังหวะเธอซ้ำๆมีการปราศรัยที่จะเข้าร่วมด้วย และเน้นไปที่ศิลปะ การเคลื่อนไหว โรงละคร และการลงคะแนนเสียง ตัวอย่างเช่น มี “ศิลปะสาธารณะและความเป็นพลเมือง” ซึ่งสำรวจศักยภาพของศิลปะในแวดวงสาธารณะเพื่อสนับสนุนความเสมอภาค ช่วงเวลาที่น่าจดจำที่สุดของการพูดคุยเกิดขึ้นระหว่างการอภิปรายเกี่ยวกับการติดตั้งภาพ
วาด ที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ที่อยู่ใกล้เคียงภัณฑารักษ์เจสสิก้า
เบลล์ บราวน์ พูดคุยกับศิลปิน Zoë Buckman และ Kemi Ilesanmi ผู้อำนวยการโครงการซักรีดไม่แสวงหากำไรในนิวยอร์ก โดยมองว่าภาพของผู้หญิงผิวสีในเรื่องความรุนแรงทางเชื้อชาติและการพรรณนาถึงความเร้าอารมณ์ของผู้หญิงที่แปลกใหม่ของปิกัสโซ เบลล์ซึ่งเพิ่งได้รับการเสนอชื่อให้เป็นภัณฑารักษ์ร่วมของศิลปะร่วมสมัยที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะบัลติมอร์กล่าวว่า “ทั่วทั้งภาพวาดทั้งสองภาพ มี
เรื่องราวของลัทธิสมัยใหม่และการเป็นตัวแทนของเชื้อชาติ
ลำดับชั้นทางสังคม และเพศสภาพ” การจับคู่จะทำให้ผู้ชมบางส่วนไม่พอใจอย่างแน่นอน แต่ “เราเรียนรู้ในช่วงเวลาที่ไม่สบายใจ”ดังที่บราวน์ชี้ให้เห็น ความอึดอัดในระดับหนึ่งอาจไม่ใช่เรื่องสนุก แต่เป็นสิ่งที่จำเป็น ฟินลีย์สะท้อนแนวคิดเหล่านี้ โดยกล่าวว่าในกระบวนการนี้ พื้นที่ที่พูดคุยเรื่องศิลปะ เพศ และความรุนแรงอย่างเปิดเผยอาจส่งผลให้เกิด “กินข้าวด้วยกัน ทำงานศิลปะด้วยกัน” ฟินลีย์พูดข้างโต๊ะทาสี
